Mijn goeie vrienden weten dat ik een haat-liefde relatie heb met hot dogs. Het is een lang verhaal, maar ik denk toch dat het belangrijk is dat ik het eventjes vertel. Enkele jaren geleden was ik op het verjaardagsfeestje van een  van mijn vriendinnen. En zoals het op de meeste verjaardagsfeestjes gaat, krijg je ergens in de nacht een klein hongertje. Mijn vriendin had hot dogs voorzien, niet zo haut dogs à la Jeroen Meus, maar zo goeie simpele worsten met sandwichen. Mijn geluk kon niet op, dus ging ik niet één maar twee keer langs bij de jongens die de hot dogs aan het maken waren. Voorlopig lees je enkel nog heel veel liefde voor de hot dogs, totdat één van de jongens het nodig vond om een HELE ROTTE OPMERKING te maken. Ja, ik zet het in capslocks, want zoiets zeg je gewoon niet tegen een meisje dat in haar pubertijd zit én echt worstelt met haar gewicht. Hij zei namelijk: ‘Helen, heb je niet al genoeg hot dogs gegeten? Je bent al dik genoeg!’. We zijn nu 7 jaar later, en die woorden achtervolgen mij nog. Ik wou echt geen droevige post maken rond dit receptje. Maar dit verhaal verklaart wel mijn haat-liefde relatie met hot dogs of eten soms. Ik hou van eten, ik denk dat ik van niets meer kan houden dan van eten. Alé, ik zie mijn gezin, mijn kat en mijn lief ook heel graag hoor! Maar eten is mijn dikke vriend. Toch heb ik ook eten gehaat. Zeker toen ik jonger was. Je bent jong, onzeker en dan maakt een jongen zo’n mopje voor een groep mensen. Weg zelfzekere Helen, en hallo jarenlange onzekerheid. Maar nu, zoveel jaar later kan ik zeggen dat ik trots ben op mijn rondingen, dat ik ook mijn imperfecties heb en dat is oké en vooral dat ik heel graag hot dogs eet!